Piękno umierania: o kulturze śmierci w Japonii
Myślę, że wszyscy powinniśmy podziękować prowadzącemu to spotkanie – szczere oddanie i pasja do kultury japońskiej okazały się świetnym spoiwem dla ponurej tematyki i żartobliwego zabarwienia narracji, co zaowocowało dwiema godzinami czarnego humoru w najlepszej oprawie, bo gdzieżby nam, Europejczykom, do szlachetnych obyczajów ukrócania sobie życia kultywowanych gdzieś na drugim końcu świata. Oczywiście – o Japonii wszyscy słyszeliśmy, wiemy, gdzie leży, jak bardzo była odcięta od innych, że tamtejsi ludzie to wzór współpracy i wewnętrznej harmonii, a nawet niektórym z nas przyszło wskazywać drogę zagubionym turystom z kraju kwitnącej wiśni – jednak ilość subtelnych rozróżnień, jakimi posługują się na co dzień Japończycy w swoim myśleniu o świecie, dotychczas odprawiane rytuały o niezrozumiałym wydźwięku, dziesiątki skomplikowanych nazw, strojów, przyrządów, pomieszczeń – przekonań i wierzeń – to wszystko pozostawało mi zupełnie obce. Aż do wykładu o kulturze śmierci w Japonii.
Podziwiam zaangażowanie i fascynację, z jaką Mateusz przybliżył nam typy popełniania samobójstwa, japońskie zamiłowanie do trumien (jeszcze za życia) czy podręcznik opisujący techniki pozbawiania się życia, który stał się wśród japońskiego społeczeństwa bestsellerem. Muszę przyznać, że bawiłem się świetnie – bez cienia uszczypliwości, a z sympatycznym oglądem odmienności zwyczajów. Warto było również obejrzeć trzydziestominutową ekranizację japońskiego opowiadania, które, istotnie, może zrazić Europejczyka swą jednostajnością, a jednak skrywa niebywałe pokłady piękna w powolnych i rytualnych przygotowywaniach pary małżonków do samobójstwa. Oby więcej było takiego kulturowego odkrywania.
Spotkanie: 26 lutego 2015 r.
Temat: antropologia śmierci – o kulturze śmierci w Japonii
Moderator: Mateusz Krzekotowski
Sprawozdawał: Remigiusz Wróbel
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz